Nog steeds bij Sydney

Hier alweer een stukje uit het verre en eindelijk warme Australië!

De tempratuur begint eindelijk te stijgen en daarmee onze zin om weer dingen te ondernemen ook.
Nu ik dit typ zit ik gezellig in de doucheruimte van de camping (moet toch ergens mijn stroom vandaan halen).

Waar waren we ook alweer gebleven?

3 januari:
Vandaag onbedoeld uitgeslapen, heerlijk maar daardoor kwamen we laat in Sydney aan. Pas tegen 2 uur. Na het vorige stukje op de site gezet te hebben (en jullie leuke reacties te hebben gelezen op het vorige stukje) zijn we langs Sem gelopen. Hij was aan het werk en dus spraken we af om rond 4 uur nog wat te gaan drinken ergens.
Wij dus op weg naar de Botanic Gardens van Sydney. Groot, heel groot. Maar met dat grote kwam ook mee dat het meeste ver uit elkaar was gepland en dus hebben we deze bestempeld als “Niet de mooiste”. Oordeel geveld. (we hebben niet alles gezien vanwege tijdgebrek, maar reden om terug te gaan was er voor ons niet, sorry Peter. In Brisbane is die mooier;))
Terug bij Sem aangekomen kregen we een rondleiding door The Maze. Nou hij wordt niet voor niets zo genoemd. Echt groot en verdwalen moet niet heel moeilijk zijn.
Om niet al te laat weer terug te zijn op de camping in Mount White zijn we daarna toch maar niets gaan drinken en snel richting station vertrokken. De trein rijdt maar 1x in het uur en die missen was niet ons plan.
Terug op Berowra (daar stond het busje) zijn we nog naar de supermarkt gegaan. Waar we mee uit de supermarkt kwamen vraag je? PIZZA! Niets lekkerder dan pizza, als je al heel het jaar pasta op heb. Hoe ga je die pizza klaar maken dan? Je hebt toch geen oven?
Nee, inderdaad maar uit de pan is echt misschien nog wel lekkerder. Je moet alleen iets langer wachten (Bedankt voor de tip Sjaak!). Nu hadden we maar 1 pizza gekocht omdat we niet zeker waren van het slagen van dit alles dus hebben we daarnaast ook nog … je raadt het al… PASTA gegeten. Al met al, heerlijk!

Het weer was nog steeds niet al te best. Hier en daar wat regen en veel bewolking.

4 januari:
Rustdag.

5 januari:

Oke, oke, hier komt 4 januari,
4 januari:
Rustdag, ja dat was het echt. Niet veel gedaan dus. Boekjes gelezen, ons vorige verhaal geschreven, telefoons opgeladen (ja, ook in de doucheruimte) en dat was het eigenlijk zo’n beetje. Om maar niet weer een dag pasta te eten en de pizza van de dag ervoor zo goed smaakte zijn we maar richting shopping complex Kariong geweest. Het is maar wat je een shopping complex noemt. Je zou er eerder een complex aan overhouden. Er was niks. Behalve een bakker, een kroeg, een groenteboer en een Coles. Maar natuurlijk, had niet anders gekund.

Dit moet ik even uit leggen. Coles en Woolworths zijn hier de AH en de C1000, prijzen zijn gelijk, producten zijn gelijk. Maar dan nog erger dan de AH en C1000. Het klopt op de cent. Dit maakt dat ze geen concurrenten van elkaar zijn, en dat maakt ze weer belachelijk groot. Ze zijn overal. Ieder dorpje heeft wel een Coles of een Woolie (zo noemen wij het). Zelfs bezinepompen zijn in handen van Woolie’s.

Die avond hadden we weer heerlijk pizza op ons bordje samen met wat kipnuggets. Ach, een combinatie is het niet. Maar we zijn arme backpackers dus dan moeten we ons ook zo gedragen toch?
Verder hebben we de route voor de volgende dag uit gestippeld: The Blue Mountains.
Dus vroeg naar bed, want het wordt vast een lange dag.

5 januari:
Deze dag zijn we al vroeg vertrokken richting de Blue Mountains. De reis duurde al zo’n twee uur en we wilde er lekker vroeg zijn om nog veel aan onze dag te hebben. Rond half 9 stonden we dan ook voor Glenbrooks information center. Dit was het eerste dorpje in de Blue Mountains dus gelijk informatie verkrijgen voordat je de helft al weer mist als je verder rijdt.
Na even gewacht te hebben voordat hij open ging hebben we wat folders meegenomen en aan de mevrouw achter de balie gevraagd waar we konden overnachten. Dit was in de Megalong Valley en het was GRATIS. Dat klonk erg goed, er was wel alleen maar een wc (lees gat in de grond met wcbril erboven). Geen probleem. Voor gratis kunnen we wel een nachtje kramperen, ehh kamperen. De weg naar deze campingplaats was lang en bochtig en op de heenweg reed ik bijna een enorme hagedis aan. Dat beest was zeker zo breed als 1 weghelft en stond behoorlijk hoog op zijn poten. Nee, het was geen krokodil…
Na de campingplaats bekeken te hebben zijn we verder de weg afgereden tot we bij een private road aankwamen. Ook daar zijn we lekker over heen gebanjerd, met een stofwolk van hier tot Tokio erachter aan (das hier niet zo heel ver vandaan, Tokio). Tot dat we bij weer een private road aankwamen. Hier stond dat we er wel overheen mochten omdat je anders niet bij het National Park kon komen. Dus wij weer verder. Langs los lopende paarden en heel veel steile hellingen en afgronden kwamen we dan bij dat National Park. En er was… niets te doen. Mooi voor niks heel dat stuk gereden. Snel weer terug.

Op weg naar de look-outs waarmee de Blue Mountains bezaaid zijn. Op de weg terug naar het dorpje lagen er twee en deze waren echt onwijs mooi. Zeker de moeite waard die Blue Mountains.

De campingplaats en de look-outs lag redelijk dicht bij het plaatsje Blackheath en hier hebben we een heerlijk broodje hamburger en milkshake gehaald. Het was een drukke snackbar maar daar hadden ze wel wat op bedacht. De mensen die wat bestelden werden namelijk omschreven op het bonnetje. Ik was dus:

1x Male
1x White shirt
1x Pattern
1x Hat

Bij de politie kunnen ze het niet beter hoor, mensen omschrijven.
Maar de hamburger, het moet gezegd worden, was puur genieten. Heerlijk!

Hierna zijn we doorgereden naar de Wentworth Falls. Een waterval dus. Hier was het erg toeristisch (lees: overal Aziaten) ingesteld en dus veel drukker dan bij de andere look-outs maar de waterval was erg mooi om te zien en de wandeling die erbij was erg avontuurlijk. Tussen de rotsen door en onder overhangende steenpartijen.

Daarna zijn we naar de beroemde Three Sisters gegaan. Dit zijn 3 rotspartijen vlak naast elkaar en die schijnen ieder jaar zo’n 3 miljoen toeristen te trekken. Maar het uitzicht wat we verder hadden vanaf Echo Point was ook schitterend. Je kon kilometers ver kijken over de andere bergen en kliffen heen.
Er was een wandeltocht naar de Three Sisters zodat je onder 1 van die zussen kwam. Niet heel bijzonder maar leuk om van dichtbij te zien. Verder was er de Griant Stairway. Leek mij wel leuk om die af te lopen. Er moet toch iets zijn daar benenden?
Ehh, nee. Er was niks, helemaal niks. Je kon nog 1 km lopen richting een bos (waar je ook met de auto kon komen) of nog 2,5 km lopen naar een kabelbaan die je weer de berg op hielp. Maar die was al dicht. Dus weer omhoog dan maar.
Geen probleem denken jullie. Toch wel een beetje. De trappen die we gelopen hadden bestonden namelijk uit ruim 900 steile treden. Een hoogte van 30m. Dat betekende dus dat we weer ruim 900 treden omhoog moesten. Zonder water. Met Jessica.
Waarom schrijft hij dat erbij? Kijk, Jessica krijgt snel last van hoofdpijn van trappen. Maar was voor de liefde voor mij toch maar mee naar beneden gegaan omdat ik haar overgehaald had.
Het was een helse rit weer omhoog. Dat bordje bovenaan met ‘very steep descent’ en ‘only strong walkers’ was dus toch waar.
Niet geheel onbelangrijk om te vertellen. Er is wel een persoonlijk record verbroken, twee zelfs. 1800 treden in 45 min. Niet niks;)
Jammer dat we geen water bij ons hadden. Dit zorgde ervoor dat we erg verhit bovenkwamen en blij waren een waterkraantje bovenaan te vinden. Jaja, geen goed idee van mij…

Dag 2, 6 januari, in de Blue Mountains.
Na heerlijk geslapen te hebben op onze gratis en legale camping zijn we weer verder de Blue Mountains ingegaan. De nacht was eindelijk zonder regen of wolken voorbij gegaan. Wel onweerde het ergens in de Blue Mountains maar wij zagen alleen de flitsen.
Deze dag hebben we nog een klein deel van de toeristische route gereden. Maar die hadden we al snel gezien. Oja, ook de route waren we bijster.
Op naar Sydney maar. De auto geparkeerd bij het station en met de trein de stad in. Nog netjes een sinaasappel gegeten voor de vitamientjes. Goed hé, moeders?
Eenmaal in Sydney nog even gelunched met Sem en verteld dat we de REGO anders maar naar Dennis in Melbourne laten sturen omdat hij nog niet bij Bouwe aangekomen was.
Even snel in het internetcafé alles geregeld, Bouwe gemaild de sticker vast te houden en Dennis gevraagd om zijn adres en alle reacties gelezen op het vorige stukje.
Daarna weer snel met de trein richting het busje, want deze stond op een prijzige parkeerplaats, helaas. Maar de eerste 3 uur waren gratis en die waren dan, na nog snel een zak pasta gehaald te hebben, nog net niet om.
Terug naar de camping Greenvalley. In jawel, Mount White. Gelijk maar weer twee nachten geboekt omdat we de REGO toch bij Sem laten bezorgen.
Hoe dat dan weer ineens? Nou, ik had Bouwe nog even gebeld of hij de REGO misschien al opgestuurd had naar Sem en dat hij dus de dag erop aan zou komen in Sydney. Het zou dan immers iedereen kruisen en dan zouden we hem nooit hebben. Maar nee, dat was niet het geval. Hij had hem net ontvangen via de post.
Toen heb ik maar besloten om hem toch naar Sem te laten sturen en dan te wachten tot vrijdag. Om daarna dan bij Sydney weg te gaan richting Melbourne.

Alle moeite om Dennis zijn adres te krijgen was dus voor niks maar gelukkig hebben we de REGO bijna (Nadat we dit stukje gepost hebben op het internet gaan we hem hopelijk halen bij Sem en dan is dat verhaal ook weer afgelopen).

Op de camping ’s avonds nog een ijsje gehaald en daarna een soort haché-achtig iets uit blik gegeten. Het rook naar hondenvoer maar het smaakte naar meer, al is toch Jessica’s mama’s hachée lekkerder. Toch maar goed dat we het geprobeerd hebben want duur was het ook niet.

7 januari:
Vandaag wilden we naar Sydney maar vanmorgen vroeg, 7 uur, was het weer niet zo goed en waren we eigenlijk nog te moe om ons bed uit te komen. Dan maar uitslapen. Morgen dan maar naar Bondi Beach om lekker te gaan zwemmen of de Botanical Gardens om te gaan picknicken. Maar dat zien we morgen wel.
Vandaag lekker rustig aangedaan, wat eten gekocht en naar het strand geweest bij Terrigal. Mooi strand, maar vandaag te koud om te gaan zwemmen.
Na hier weer terug op de camping aangekomen te zijn lekker stokbrood gegeten. Deze belegd met smeerkaas met chillisaus en pepers. Heerlijk, lekker aan de waterkant. Op onze weg terug nog een python gezien. Gewoon 2 meter van ons af, lag hij te zonnen op het randje van het beton. De python is een Diamond Python of een Carpet Snake. Hij eet muizen en ratten, vogeltjes en alles wat dat formaat heeft. Giftig is hij niet want het is een wurgslang. Je wilt hem dus niet om je nek;). Na van hem een mooie foto gemaakt te hebben zijn we het de mensen van de camping maar gaan vertellen. Ach, heel normaal hier. Hij doet eigenlijk niks. Houdt de muizen weg. Ach ja, zo kan je het ook zien.
Vanavond eten we kangaroebiefstuk op een spies. Verder een rustig avondje.

Wie weet dus waar het volgende stukje geschreven wordt. Een ding is zeker, het zal ergens in Australië gebeuren!

Jullie veel succes met de kou, wij proberen onszelf niet te verhitten bij deze heerlijk zomerse tempraturen. Heel precies weten we het niet, maar boven en rond de 25 is het zeker.

Dikke kus,

Jessica & Ron

PS. Vergeet niet op ons te toosten met alle nieuwjaarborrels!
PS2. Laat wat champagne over voor ons!