Begin van onze echte reis!

Zo, daar zijn we dan weer!
Het eerste verhaaltje op onze grote reis!

Jullie zijn het vast allang weer vergeten of willen het vergeten zijn maar wij gaan het lekker over kerst hebben! Onze kerst speelde zich dit jaar voor het eerst niet thuis met familie af maar aan de andere kant van de wereld in Noosa Heads.
Op eerste kerstdag zijn wij uit Augustine Heights vertrokken naar Noosa. Na rit van ongeveer 2,5 uur waren we er dan en wel recht voor het strand. Dat vonden we al erg lekker want het was zowaar weer eens een lekker warme dag met weinig wolken aan de lucht.
Na de lonely planet (reisgids voor Oost-Australië) te hebben geraadpleegd over hoe dat goed gewaardeerde restaurant ook alweer heette, Café le Monde, dat was hem, zijn we hier snel even langs waren gelopen. Dit om te vragen of we moesten reserveren en of er nog plek was voor die avond. Het was tenslotte toch eerste kerstdag. Maar dat was allemaal geen probleem en al snel waren we omgekleed en klaar voor het strand.
Het water was echt heerlijk, de tempratuur gewoon warm (wij gokken ongeveer 27 graden) en lekkere golven. Dus onze dag kon al niet meer stuk. Jessica was niet van haar bodyboard af te slaan en ik dobberde lekker wat rond.
Na ongeveer anderhalf uur gezwommen te hebben zijn we langs het strand gaan lopen richting de rivier. Bij de rivier aangekomen hebben we lekker een broodje gegeten. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een plek om te overnachten. Nu is het eigenlijk in ieder dorp of stad verboden om op parkeerplekken te overnachten. Maar wij hebben het er toch op gewaagd omdat er op die plek geen bordje hing.
Daarna zijn we weer even de zee ingegaan, het dorpje rond gelopen en toen zijn we naar het restaurant terug gegaan. Er was nog genoeg plek en we hadden dus gelijk een tafel. Na al snel geholpen te zijn hadden we onze maaltijd al voor ons. Een steakburger. Je mag jezelf afvragen wat het is want dat deden wij ook. We werden verrast door een ciabattabroodje met een biefstuk erop. Daarop sla, bietjes, augurk, tomaat en ananas. Het smaakte erg goed, en daarna zijn we naar de ijskraam geweest. Op de rotonde stond een kerstboom gemaakt van lampjes die veranderde van kleur. Erg mooi om te zien.
Na ons ijsje opgegeten te hebben zijn we langs de kust omhoog gelopen tot we bij de milljoenenvilla’s aan kwamen (lager dan 1 miljoen hadden ze niet). Toen bleek dat we de hypotheek niet rondkregen zijn we maar over het strand gaan lopen. Heerlijk nog. Het was een heldere nacht en de sterren waren goed te zien.
We zijn toen nog wat gaan kaarten in het busje en gaan slapen.
De volgende morgen waren we al vroeg wakker, mede door de regen. Al snel werden we vergezeld door een ‘Ranger’ die ons lief kwam vertellen dat het niet de bedoeling was dat we daar campeerde en dat de maximale boete zo’n slordige $1000,- kon worden. Gelukkig was het een aardige man en vertrok hij snel.
Tweede kerstdag zijn we terug naar ‘huis’ gegaan en hebben we nog wat boodschappen gedaan.
Daarna zijn we Toullah gaan opruimen en inruimen omdat 3de kerstdag onze vertrekdag was.
En daar waren we nog wel even mee bezig, want telkens al waren we lekker alles aan het inpakken en de kleding aan het verdelen over de ruimte begon het te regenen. De regen die in Noosa begon was nog niet gestopt en al was deze gestopt dan was het voor een half uurtje.

Zondag 3de kerstdag, onze reis begon nu echt.
Na de laatste spullen gepakt te hebben en de buren gedag gezegd te hebben begon ons afscheid van Bouwe, Tiffany en Pedro (de hond). Nu is het gelukkig geen eeuwig afscheid want we zijn uitgenodigd om in Mei terug te komen zodat we alles kunnen ordenen voor ons vertrek terug naar Nederland. (Jaja, we komen terug;)).
We zijn gelijk richting Byron Bay vertrokken waar we in gedachten hadden om een week te blijven en daar een surfcursus te gaan doen. Na een rit van ongeveer 2 uur waren we daar dan. Het was erg druk om Byron in te komen en dat bleek ook toen we bij de toeristeninformatie vroegen waar we konden overnachten. Misschien kon het hier wel ergens gratis en legaal. Maar nee, en de goedkoopste camping die nog vrij was kostte ons $20,- per persoon. En wat een camping was dit, we stonden op de trainingsvelden van een soort voetbalvereniging dat eigenlijk in stand wordt gehouden door het bierconsumerende gescheiden dikke mannenteam. Ik betwijfel het of ze ook konden voetballen.
Ach dat kon het ergste toch niet zijn? Na betaald te hebben, met pijn in ons hart, kregen we onze plaats aangewezen, tegen een hek aan, die uitkeek op de provinciale weg. Niet het meest rustige, en onze buren hoorde thuis in een wietconsumerend zigeunerkamp. Hun honden in een asiel. Die arme beesten. Aan de andere kant van ons zat een zwerver/backpacker met zijn hond alleentjes voor zijn tent te roken en ook af en toe met onze buurvrouw aan de andere kant. Naast ons busje. Je snapt wel dat we ons niet op ons alle gemakkelijkst voelde.
We zijn maar snel ons busje weer ingestapt en vertrokken richting de vuurtoren, met daarbij het strand.
(Nu waren we hier ook niet helemaal gerust over omdat we geen bonnetje of iets hadden gehad van onze betaling en dat de plekken niet heel duidelijk waren, waren we bang dat we ons plekje en misschien de camping kwijt waren. Ondanks dat de bierconsumerende gescheidde dikke man ons vertelde dat dit geen probleem was. Zijn naam wisten we ook niet en ook dat zat ons niet helemaal lekker.

Het strand dan maar, was dat nog wat? Het strand was een redelijk rustig strand met vies water, vol planten en stokjes maar het water was lekker. En er zwommen een soort van zee-karpers ongeveer een meter van je vandaan door de golven heen. Heel gaaf om te zien. Na hier ongeveer een uur onszelf vermaakt te hebben zijn we terug naar het busje gegaan. Dit om ons voor te bereiden op de 700m lange klim naar de vuurtoren. Nu viel de klim wel mee en was het zeker de moeite waard. Er waren nog twee uitkijkpunten en een rotsenstrand waar we ook nog even over gelopen hebben. De golven sloegen hier spectaculair over de rotsen heen en tot ons genoegen ook over een paar zeevissers heen die op de rotsen stonden. Bij de tweede uitkijk hadden we een mooi uitzicht over de zee en zou je dolfijnen moeten kunnen zien. We hebben ze niet gezien, maar wel was dit het meest oostelijke puntje van Australië. Dat gaf het natuurlijk wel weer wat extra waarde. Na de laatste klim waren we dan eindelijk bij de beroemde vuurtoren van Byron Bay. Mooi wit gebouw, verder weinig bijzonder. Je kon er niet in omdat de vuurtoren nog steeds in gebruik is. Dus na even rond gelopen te hebben op dit hoge punt zijn we de klim naar beneden weer begonnen.

In het dorpje zelf hadden ze een rare regel dat je achteruit ingeparkeerd moest staan want anders zou je nog wel eens een boete kunnen krijgen. Dit deelde een aardige local ons mee. Gelukkig maar, want op boetes zitten we niet te wachten. Het dorpje was vergeven van de backpackers, Aziaten en hippiefiguren. Vrij onfris en niet de eerste personen die je zou vertrouwen met je spullen. Dit misschien mede door de drank en drugs die niet erg onopmerkelijk werden genuttigd.
Na klassiek bij de subway gegeten te hebben zijn we weer richting de camping gegaan. Daar wachtte een verrassing op ons…

…Ons plekje was nog vrij, en het was geen probleem om er weer te gaan staan. Gelukkig!
Na een regenachtige nacht zijn we snel weer vertrokken. Dit maal richting Wooli.
Ons plan om langer in Byron te blijven was totaal weg. Dit door het weer, door de kosten en het volk van Byron. Helaas, maar Byron was voor ons een beetje teleurstellend.
Dus op weg naar het volgende oord. Dit werd Wooli. Wooli stond in de Lonely Planet beschreven als een rustig klein dorpje met 600 inwoners. Wooli heeft aan de ene kant van het dorp een rivier en aan de andere de oceaan. Dat klonk ons wel goed in de oren dus de tocht naar Wooli begon. Na een poosje op de snelweg gereden te hebben moesten we eraf en op een weg vergelijkbaar met een geasfalteerd tuinderspaadje, 100 km/u rijden. Het ging wel lekker door;). Het was een leuke route met rood zand en het leek behoorlijk country-style. Uiteindelijk bij Wooli terecht te zijn gekomen bleek het inderdaad een dorp met 600 inwoners en een grote camping midden in het dorp. Iedereen heeft er een vissersboot en iedereen vist er. Na op het strand gelopen te hebben, (het water was ijskoud) zijn we langs de rivier terug gelopen. Het was een leuk dorpje, maar om hier te overnachten..?
Na even gedacht en gepraat hebben we besloten door te rijden naar Coffs Harbour.
Het duurde ongeveer anderhalf uur voordat Coffs Harbour inzicht kwam. Gelijk door naar de Visitor Information Center op zoek naar een plek om te overnachten. Heel legaal was het niet, dus gewoon illegaal, maar de mevrouw wist wel een plek waar we gratis konden overnachten. De kans op een boete of om weggestuurd te worden was er maar we gokte het er toch op omdat voor de rest eigenlijk alles al vol zat. En de prijzen worden dan niet minder.
Wij dus naar de aangewezen plek, maar die zag er wel heel link uit en toen vonden we een plek waar geen borden stonden. Mooi, dan maar overnachten. Enige nadeel was dat de kermis aan de andere kant van het spoor stond, en dat we geen wc hadden.
Ook wel weer een voordeel want dan was er tenminste wat te doen ’s avonds.
Ook is Coffs Harbour bekend om zijn eiland, Muttonbird Island. Dit is een eiland vol met vogels/eenden die gaten graven voor nestjes. Nu was alleen het broedseizoen en zagen we er maar twee, maar het uitzicht was super. Aan de andere kant van het eiland was het mooi om te zien hoe de zee op het eiland in beukte. Van mei tot november worden er zelfs walvissen voor het eiland gezien. Helaas; het is december…
Tussen het strand en het eiland lag een zeilhaven en daar lagen toch wel leuke bootjes.
De kermis was niet heel boeiend. Nu was er wel een attractie die in Nederland was gemaakt (zie foto). Erg grappig.
Bij deze kermis geen vervelende Marokkaantjes maar vervelende kermiskraamhouders die je bij iedere attractie je geld van je lijf willen scheuren. (je kleren mag je houden;)). De achtbaan was wel grappig om te zien maar het was allemaal behoorlijk duur en hebben we de kermis maar links laten liggen.
De volgende dag zijn we vroeg vertrokken om gas te halen bij een BBQzaak (dit was de vorige dag jammerlijk mislukt, ze hadden namelijk een extra dag vrij omdat kerst op een zaterdag viel). Nadat we dat gedaan hadden zijn we naar The Big Banana gegaan. Dit was een soort van attractiepark met glijbanen en een bananenkwekerij. Omdat we niet heel precies weten wat er nog meer te doen was zijn we doorgereden naar de Botanic Gardens van Coffs Harbour. Na hier rond gelopen te hebben zijn we weer in de auto gestapt voor het volgende dorp.

Dit werd Nambucca Heads, waar we dit nu op de site zetten, Nambucca Heads is een leuk dorpje met een goedkope camping (waar ik dit nu type). Gelukkig was deze nog vrij want helaas is het hoogseizoen. Dit betekend overal vakantiegezinnetjes en duurdere prijzen.
Nambucca is leuk om te zien en om doorheen te lopen. Via een soort strand loop je tussen de zee en een meer naar een eiland. Dit moeten vandaag nog maar even doen. Midden in de hoofdstraat is een soort mozaïekmuur gemaakt met daarin allemaal afbeeldingen. Ziet er erg cool uit.

Ik denk dat ik jullie aandacht allang verloren ben maar helaas worden de stukken langer nu we onderweg zijn en minder internet hebben.
Het reizen bevalt ons op zich goed, alleen het weer valt een beetje tegen. Ze zijn het hier ook niet gewend horen we van alle kanten. Een storm is de late middag is normaal, maar bijna constant regen niet. Nu valt het vandaag wel mee en hopen we dat het zo blijft. Om te rijden is het niet erg maar Australië is erg gericht op het buitenleven en dus valt er een hoop leuks weg naar mate het weer verslechterd.

Vandaag (30/12) wordt een drukke reisdag voor ons. We gaan naar Newcastle toe. Nee, niet in Engeland! Dit is een reis van vier en een half uur. Waarom zo lang rijden? Omdat we dan toch nog met Oud & Nieuw in Sydney kunnen zijn. Campings en hostels zullen wel al helemaal vol zitten maar ach, wie wil er slapen op oudjaarsnacht?

Wanneer wij weer van ons laten horen weten we niet, waarschijnlijk in het nieuwe jaar, dus

GELUKKIG NIEUWJAAR, KUS, KUS, KUS!
(zo, dan hoeven we dat in mei niet te doen;))

Lieve groetjes,
Jessica en Ron

PS STEVEN GEFELICITEERD HE!