Busje te koop!

Geachte lezers,

Hierbij weer een bericht uit het verre Australië. Daar waar de herfstzon ons nog heerlijk verwarmd maar waar de nachten koud zijn.
Het was om precies te zijn drie weken geleden dat we ons wel geliefde busje te koop hebben gezet. Dit op het internet en kort daarna in hostels door Brisbane heen. Daarover later meer. Waar we gebleven in het vorige verslag waren is op de camping.

We zijn dus gestrand op een camping in Willowbank, te klein om een dorp genoemd te worden. Onze impressie van de camping was toen niet al te positief. Alleen maar residentiele huisje vol met het volk dat zelfs zigeuners laag noemen.
Toch hebben we al snel vrienden gemaakt met Darrell. Een 64-jarige man werkende op een zandvlakte in een graafmachine. Hij nodigde ons uit om onze koelelementen bij hem in de vriezer te doen. Dit tot onze grote blijdschap want een campkitchen is op deze camping niet aanwezig. Om Darrell wat beter te leren kennen zijn we ook bij hem in zijn über-luxe caravan wat gaan drinken. Het assortiment drankjes was uitgebreid; van bier tot whisky, en van rum tot cider. Daarbij werd ons ook nog uitgenodigd om gezellig wiet mee te roken (t.w.v. ±$50 per gram), want wij Nederlanders waren daar uiteraard wel aan gewend. Nee bedankt!
Uiteindelijk kwamen we na een gezellig paar uurtjes als gerookte paling uit de caravan zetten. Klaar om te gaan slapen.
De koelelementen bleven bij Darrell in de vriezer gaan en wij bleven geregeld langs komen.
Verder werden we aangesproken door Red. Het type man wat je niet graag in je kroeg tegen komt. Al helemaal niet wanneer deze het op jouw gemunt heeft. Toch blijkt ook hij aardig, tikje vreemd, maar als dat alles is.
Hij had wel interesse in ons busje. Of toch niet?! Of toch wel?! Wij begrepen het niet meer. Achteraf niks meer van gehoord dus het antwoord zal wel nee zijn geweest.
Na van tijd tot tijd zijn we van plek veranderd op de camping. Van nummer 3, naar nummer 2 (tegenover Darrell) en nu op nummer 6A. Naast een pasgetrouwd koppel van in de 60/70. Zij hebben hun huis verkocht en daarvan een trouwerij betaald en een caravan. Over een maand vertrekken zij naar Engeland voor een maand en dat verhaal hebben wij al duizend keer gehoord. Verder erg aardige mensen en zij hebben ons zelfs gevraagd of we mee willen gaan op een trip naar een of andere Cunninghams Gap. Kost ons niks behalve ons eigen eten. Erg vriendelijk en klinkt ook erg goed. We laten ons dus verrassen. Morgen om 7 uur vertrekt de auto richting the Gap. We zullen het dus gaan beleven. Buiten dat genieten wij ook af en toe een kopje Engelse thee (thee met melk) van onze buren. Ook dit is erg gewaardeerd.
Buiten Darrell en Marie en Ray (onze buren) hebben we ook nog wat andere mensen ontmoet. Het noemen niet echt waard. Dit komt ook goed uit want hun namen ken ik ook niet. Wel zijn er erg veel mensen geïnteresseerd in de verkoop van ons busje.

En dat brengt ons bij het volgende punt.
De verkoop van het busje; gaat moeizaam. Nu begonnen we ook met een enthousiaste $6000 dollar als vraagprijs. Met de bedoeling er bij het onderhandelen een 1000 van af te halen.
Nu zijn we aangekomen dat de auto voor $4500 te koop staat en verder zakken is nog mogelijk.
Ter informatie: Toullah staat nu op 5 websites te pronken en hangt in 7 hostels in Brisbane rond.

Vorige week hadden we dan uiteindelijk een kijker. Of eigenlijk waren het er 2, een stelletje uit Engeland. Misschien ook wel bekend daar als de stilste mensen. Er kwam geen woord uit. We konden met moeite uit hun krijgen waar ze vandaan waren en voor hoe lang ze hier zouden zijn. Engeland, 1 jaar. In die exacte woorden (jaja, in het engels dan natuurlijk, duh).
Na de auto te hebben laten zien vertrokken ze weer richting het hostel. We zouden nog horen wat ze ervan vonden.
Maar Ron, hoe ging dan de inspectie van de auto?
Uitermate moeizaam.
En zelfs dat beschrijft nog maar nauwelijks hoe het eraan toe ging.
Ten eerste zeiden ze niks. Das lastig maar overwinbaar. Jessica en ik deden dus ook zo goed mogelijk ons best om alles op en aan de auto aan te wijzen en te laten zien.
Punt twee; ze vroegen niks.
Das ook niet zo heel erg want wij hadden eigenlijk al alles laten zien en luisteren (motor en stereo).
Punt drie: Ook zichzelf uiten was een moeilijk punt voor hun. Niks was er van hun gezichten af te lezen. Laat staan hun lichaam. Deze stond namelijk stijf in een ongeïnteresseerde houding.

Oja, hij stelde een vraag. Let op hier komt hij:

“Hoe oud is de uitlaat?”

Elk redelijk antwoord op die vraag kunt u opsturen naar:

De meest belachelijke vraag-show
Postbus 3420
Haaldieengelsmanweg 16

Mijn antwoord was: Ehm, 16 jaar, vanaf de fabriek…?!

Hierna hield de bezichtiging al snel op. Waarna ik mij realiseerde dat ze de motor nog niet eens bekeken hadden…
We hebben dan ook niks meer terug gehoord.
Nu kan dat twee dingen betekenen
1: Ze vonden het niks of wij praatten teveel.
2: Het lag aan de motor.

Ja de motor is om het kortaf te zeggen: Waardeloos! Niet kort genoeg? Kut.
Sorry maar korter krijg ik het niet.

Sinds januari stottert Toullah behoorlijk. Dit tezamen met het af en toe afwezig zijn van de kracht om een voorwaartse beweging te genereren. Dit bracht ons ook in de goot in Monbulk.
Nu, is het nog erger geworden dan normaal. In de vorm van niet vooruit willen op het midden van een kruising, niet weg willen rijden bij een stoplicht, geen gas willen geven bij een inhaalmanoeuvre en afslaan op willekeurige tijdstippen.
Al met al erg onbetrouwbaar en zwaar frustrerend.
De vorige garage wist ons te melden dat de versnellingsbak wat onderhoud nodig had. Wij gaven dus de versnellingsbak de schuld van alles.
Het werd helemaal erg toen we naar onze eerste kijkers in Brisbane op weg waren. Alsof Toullah wist wat we gingen doen begon ze als een malle te stotteren en tegen te werken. Zo konden we natuurlijk nooit een proefrit maken met de kijkers. Hiervoor hebben wij ons dus ook verontschuldigd. Dat zou dus punt 2 kunnen zijn geweest.
Maar bij het wegrijden van de bezichtiging deed Toullah weer normaal. Geen problemen meer. We dachten dat we gek werden.
Toch maar op weg naar de garage waar Toullah jaren lang bij in onderhoud was.
Terwijl wij hem parkeerde op de parkeerplaats voor de garage werd Toullah gelijk herkend door de baas van de garage. Kijk dat begon eindelijk wat beter.
Het was niet de versnellingsbak wist deze man ons te vertellen. Die zou het nog duizenden kilometers volhouden. Het lag aan de injector in de carburateur. Deze was zeer waarschijnlijk verstopt. Helaas is pas woensdag de dag dat dit verholpen kan worden.
Dat staat er dus op het programma voor woensdag. Donderdag zullen we daarop volgend naar Albion gaan voor een backpackersgarage om te kijken wat zij voor de auto zouden geven. Daarna misschien nog wat shoppen, wat meer op rondkijken neerkomt, in de DFO, een outlet van dure merken.

Afgelopen zaterdag is er ook weer goed nieuws op mijn email binnengekomen.
Dit bereikte ons pas vandaag (maandag) omdat we het weekend op de camping gebleven zijn.
We kregen een email via een site waar Toullah op stond van een man. Het nieuws is dat hij onze auto voor $5000,- a.s.a.p. wil kopen. A.s.a.p. betekend: as soon as possible; oftewel zo snel mogelijk.
Nu hebben we deze meneer laten weten dat de prijs naar 4500 is en dat woensdag de auto eerst nog naar de garage gaat. Hopelijk hebben we hier met een echte koper te maken en niet een of andere schijnkoper. Het klinkt namelijk allemaal net iets te goed.
We wachten af.

Vervolg hiervan is in middels bekend aangezien het nu donderdag is en ik dit stukje weer bijwerk:
Het verhaal werd vreemder en vreemder. Hij zelf komt uit Zuid-Afrika (-1 voor hem) en de auto is voor zijn vader die in Nieuw-Zeeland woont (-1 voor hem). De agent hoort bij een Amerikaans agentschap die op de lokatie zit van een basketball- en ijshockeystadion (-1 voor hem. Bedankt google-maps!).
Ook zou hij ons dan de $5000 overmaken + de kostten van zijn agent. Omdat hij met zijn internationale paspoort geen geld over kan maken naar Amerika. Heel vreemd (-2 voor hem). Dat moesten wij dus doen. Hij zou ons dus $7000 overmaken en wij zouden dan de agent via Western Union, een soort GWK, naar dat adres in Amerika moeten sturen. (-2 voor hem, tussenstand -7 tegen 0).
Nu vertrouwen wij het natuurlijk voor geen cent. En hebben we Bouwe ook gevraagd om zijn emails te lezen. Ook zijn we langs de politie gegaan en ook hun vonden het maar niks. Natuurlijk is er niks aan te doen, omdat er nog geen wet overtreden is. Maar dat laten wij ook niet gebeuren ook. Want dan zijn onze lieve centjes weg. Met alle waarschijnlijkheid. Ook Scott, de baas van de garage waar Toullah gister haar beurt heeft gehad, vond het maar niks. Hij had de laatste tijd veel van dit soort vreemde verhalen gehoord.

Ook Paypal schijnt niet zo veilig te zijn als gedacht wordt. Het blijkt dus dat mensen van buitenaf op jouw account kunnen en daar met je geld kan gaan rommelen. Ook hebben ze een kopersgarantie. Dit houdt in dat als hij zegt dat hij de auto niet ontvangen heeft, Paypal zelf het geld terugstort.

Conclusie: Deze koper kan me klote komme kusse! (citaat van mijn vader)

Dan nu weer terug naar Toullah haar beurt bij de garage. Ze hebben erg goed voor haar gezorgd. Er zat een vacuümslang los en deze was ook gescheurd. Deze is dus vervangen en het oliesysteem + carburateur zijn schoongemaakt. Toullah rijdt weer als van ouds. Hopelijk vinden we nu snel een koper.
Om het auto gedeelte af te sluiten zal ik het nog even over vorige week donderdagavond hebben. We waren uitgenodigd bij Bouwe voor diner. Een BBQ zoals wij eerst dachten. Later bleek het een wokgerecht wat erg lekker was.
Ook Janine, Bouwe’s vriendin was erbij samen met 2 van haar dochters. Dit maakte het aantal 9. Want ook Bouwe’s zoon Alex en zijn vriendin Alyson waren aangeschoven.
Ze waren allemaal erg blij om ons te zien en wij vonden het ook erg leuk om hun weer te ontmoeten. We hebben dan ook uitgebreid ons reisverhaal verteld en daarna de foto’s bekeken. Een zeer geslaagde avond.

Tot nu toe blijven we gezellig op de camping in Willowbank. Jullie horen weer snel van ons als er vorderingen zijn.

Kusjes Jessica en Ron